“De dokters vertelden ons dat we afscheid moesten nemen van mijn broertje. Vreselijk!” Arjo Wijnhorst vertelde eerder op CIP.nl over de indrukwekkende wijze waarop zijn ouders twee gehandicapte kinderen grootbrachten, onder wie hijzelf. Zijn broertje overleed aan dezelfde spierziekte die Arjo ook heeft. Vandaag vertelt hij erover. Ook legt Arjo uit waarom hij gelooft dat God zijn handicap ten goede gebruikt en hem altijd helpt.
Het kwam vorige week al even ter sprake: op het moment dat uitkwam dat Arjo de spierziekte Spinale Musculaire Atrofie (SMA) had, was zijn moeder zwanger van een tweeling. Omdat het een genetische aandoening is, was de kans groot dat één van hen of allebei het ook hadden. En inderdaad had zijn broertje het, een stuk ernstiger ook bovendien. “Met zijn type aandoening kun je niet oud mee worden”, vertelt Arjo. “Daar kwam nog bij dat hij een verstandelijke beperking had. Dat stond helemaal los van de spierziekte. We hielden er rekening mee dat hij niet oud zou worden.”
Op die leeftijd afscheid nemen van je broertje, vreselijk.
In 2010 lijkt het erop dat dat inderdaad gaat gebeuren. “Het ging heel slecht met hem. We waren in het ziekenhuis, want hij had zich verslikt. Mijn broertje had sowieso altijd al last van slikproblemen. De dokters vertelden ons dat we afscheid moesten gaan nemen. Dat was vreselijk. Dat wil je niet. Afscheid nemen van iemand is altijd al moeilijk maar op die leeftijd afscheid nemen van je broertje, vreselijk. Hij speelde namelijk altijd een centrale rol in ons gezin. Als het met hem goed ging, ging het met het hele gezin goed. Als het met hem slecht ging, hadden wij daar allemaal onder te lijden. We zouden afscheid nemen en hij zou naar zijn hemelse Vader gaan. Maar we kregen hem op wonderbaarlijke wijze terug. De jaren daarna ervoeren we als bonustijd met hem.”
Want zes jaar later overlijdt het broertje van Arjo alsnog. Hij herinnert het zich nog als de dag van gisteren. “Mijn moeder belde om het te vertellen. Ik weet nog dat ik achter elkaar tegen haar zei: “Dit is niet waar. Dit kan niet.” Dat bleef ik maar herhalen. We wisten natuurlijk dat het moment een keer ging komen. Dat wisten we menselijk gezien. Maar weet je, als het dan toch gebeurt, zelfs jaren nadat je al een keer afscheid hebt genomen, is het nog steeds vreselijk. Simpelweg omdat ik hem nog steeds niet wil missen. Ik mis hem nog steeds heel vaak. Wij missen hem nog steeds heel vaak. Natuurlijk hebben we ook een houvast. We weten dat hij op een plek is die zoveel mooier is dan hier. Hij heeft het nu voor altijd goed. Dat is een troost, maar die troost neemt het gemis niet weg.”
Ik wil hem nog steeds niet missen. Maar ik mis hem heel vaak. Wij missen hem nog steeds heel vaak.
Het brengt het gesprek bij de vraag of ziekte nu eigenlijk afkomstig is van God. Arjo is daar heel duidelijk in. “Ik geloof niet dat dit zo is. Ik heb geen SMA gekregen omdat God dat aan mij gaf vanwege zonden van mijn ouders of iets dergelijks. Het komt door de gebroken wereld waar wij in leven. Daarin komt helaas ziekte voor. Natuurlijk zullen we ooit leven op een plek waar dat niet meer zo is. Mijn broertje is er nu al. Maar ziekte is op deze aarde, ook al wil je dat niet. Zo is het nu eenmaal. Wij hadden ons broertje ook liever nog dertig jaar bij ons gehouden. Maar hij is toch na die bonustijd van zes jaar naar God gegaan. Daar kun je ook vragen bij hebben. Misschien gaan we die antwoorden ooit krijgen, misschien ook niet. Wat ik wel weet is dat de liefdevolle Vader die ik heb leren kennen in mijn leven mij niet die ziekte heeft gegeven.
Wel gelooft Arjo dat God alles laat meewerken ten goede, ook zijn handicap. “Daar zijn genoeg voorbeelden van in mijn leven. Ik kan ontzettend veel dingen wel. Daarnaast heb ik een geweldig mooie baan. Ook heb ik door mijn handicap mezelf veel beziggehouden met gehandicaptensport. Ik heb een website opgezet om mensen met een handicap aan het sporten te krijgen. Veel mensen met een handicap weten niet dat ze kunnen sporten of waar ze terecht kunnen. Dat is lokaal gestart in Arnhem en inmiddels is het een platform met een landelijke dekking waar iedereen met een handicap die wil sporten terecht kan. Ik geloof dat God mij hiervoor gebruikt heeft.”
Natuurlijk denk ik wel eens na over de hemel. Maar alleen los van mijn handicap.
Hoewel Arjo ontzettend positief is, beseft hij maar al te goed dat er niet alleen mooie dingen voor hem klaarliggen in de toekomst. “Ik weet echt wel dat er geen geplaveid pad voor ons ligt richting de toekomst. Er zullen zeker struggles komen. Juist door het overlijden van mijn broertje weet ik dat het echt niet allemaal ‘hosanna’ in het leven is. Maar ik geloof dat dezelfde God die mijn ouders droeg ook mij zal dragen als het moeilijk wordt.”
Zijn ziekte is al jarenlang gestabiliseerd, vertelt Arjo desgevraagd. “Het gaat eigenlijk al zo’n twintig jaar redelijk stabiel. In mijn tienerjaren heb ik een dipje gehad, toen ging het kort even achteruit. Maar nu is het echt al heel lang stabiel. Ik kijk vol vertrouwen naar de toekomst, al weet je natuurlijk nooit hoe het zich gaat ontwikkelen.”
Eerder vertelde Arjo dat zijn broertje nu op een betere plaats is, een plaats waar Arjo zelf ook ooit heen gaat. Een plaats, waar hij weer zou kunnen lopen. Toch denkt hij daar nooit op die manier over na. “Eerlijk gezegd niet. Natuurlijk denk ik wel eens na over de hemel, maar eigenlijk alleen maar los van mij handicap. Ik denk dus nooit aan de hand van mijn handicap aan de hemel. Dat klinkt misschien raar, maar soms vergeet ik mijn handicap zelfs.”
Bron: cvandaag.nl
Foto: Kelly’s fotografie
